W strugach deszczu...

Ulicami zalanego deszczem miasta przechadzała się brązowowłosa dziewczyna. Łzy, które obficie spływały po jej policzkach, mieszały się z zimnymi kroplami. Woda moczyła jej kręcone włosy, niechronione ani parasolem, ani kapturem. Nie oszczędzała również ubrań. Przechodnie oglądali się za płaczącą kobietą, kręcąc głowami ze zdziwienia i politowania.


Dlaczego to tak bolało? Przecież chciała tego od dawna, od początku. Kochała go, ale bała się... Zaangażowania, a następnie odrzucenia. Tego by nie przeżyła – w końcu był dla niej wszystkim, bała się go stracić, a jednak przecież zdecydowała się na radykalny, kończący ich związek krok. Odeszła. Próbowała zgonić tę decyzję na to, iż, mieli inne charaktery, inny plan na życie. Sama nie umiała nazwać tego, co ich połączyło. Znali się tyle lat... Czy to było przywiązanie? Przypadek? A może jednak miłość? To jedno z wielu pytań, na które nie umiała znaleźć odpowiedzi. Postąpiła tak, mając nadzieję, że znajdzie miłość, tę wspaniałą, która odbiera dech, o której pisali poeci. Okazało się inaczej… Nie chciała go unieszczęśliwiać, nawet kosztem własnego szczęścia. Nie potrafiła tak.


Starła łzy kłębiące się przy jej oczach, wierzchem dłoni. Poprawiła swój płaszcz i usiadła na jednej z mokrych od rzęsistego deszczu ławek. Rozejrzała się dookoła i uzmysłowiła sobie, że niegdyś dokładnie w tym samym miejscu wyznali sobie miłość. Cały ten czas wydawał się tak odległy… Kolejne łzy zamgliły jej oczy. Nie mogła już żałować. Zakończyła ich związek. Chociaż dała mu wyraźny powód, teraz odczuwała wyrzuty sumienia. Czy gdyby poczekała z tą decyzją, postąpiłaby inaczej? Kolejne pytanie pozostało bez odpowiedzi. Miała nadzieję, że ukochany dotrzyma obietnicy, którą jej dał. Teraz pozostała jej tylko ona.


Spotkała go ponownie dwa lata później. Zderzyli się na ulicy, a kiedy znów spojrzała w jego granatowe jak wzburzone morze oczy, dostrzegła w nich znajome radosne iskierki, które jednak znikły tak szybko, jak się pojawiły. Krótkie przywitanie, zamienili zaledwie kilka słów. Zapytał, jak się miewa. Standardowe, grzecznościowe pytania. Pożegnali się, po kilkunastu minutach grobowej ciszy. Jej serce, które jeszcze do siebie nie doszło, znów pękło niczym lustro rozbite na miliony kawałeczków. Zanim zniknął jej z pola widzenia, krzyknęła, czy pamiętał o obietnicy sprzed dwóch lat. Obrócił się, a jego kąciki jego warg uniosły się w smutnym uśmiechu.

Pamiętał, a jakże, ale problem w tym, że nie potrafił jej dopełnić. Kazała mu ponownie pokochać, lecz jak on miał tego dokonać, jeśli jego serce ciągle należało do dziewczyny, która kazała mu złożyć tę głupią obietnicę?

— A jak myślisz? — Po chwili dotarł do niej jego cichy szept.

Nie wiedziała. Gdyby jej serce już nie było w odłamkach, teraz pewnie pękłoby na dwoje. Jedna jego część wręcz błagała, by odwrócił się i odszedł. Druga nieco ciszej prosiła, aby po prostu podszedł i zapewnił, że dla niego nigdy nie mogłoby być nikogo innego. Nie minęła chwila, a już stał tuż obok.

— Nie wiem — odparła równie cicho. Po policzku spłynęła kolejna łza.

— Wiesz. 

Nie minęła chwila, a już stał tuż obok. Tak rozkosznie blisko… Jego wzrok ją paraliżował. Czuła jego oddech na swoich włosach. Był od niej sporo wyższy, bała się podnieść wzrok ku górze. Był tak blisko, czuła zapach perfum, tych samych, których używał, od kiedy pamiętała. Był tak blisko, a jednocześnie tak daleko od niej. Z jednej strony nie chciała znów bać się zaangażowania, a z drugiej tak bardzo pragnęła jego obecności. Jego warg składających na jej pomalowanych błyszczykiem ustach delikatny, pełen miłości pocałunek. Nawet samej jego obecności, za którą tak tęskniła.


— Wiesz — powtórzył i nachylił się nad nią, jakby odczytując kłębiące się w jej głowie myśli.
-*-
Oto miniaturka! Nie jest ona o nikim konkretnych, więc sami dobierzcie sobie bohaterów. Dedykuję ją Francesce , która pomogła mi ją skończyć. Jesteś cudowna i narażona na moje nękania, jak będę pisała następną. Jak Wam się podoba? Mi osobiście bardzo.